4 stycznia 2022.
Bonarka to południowa dzielnica Krakowa. 100 metrowy komin pozostał po zlikwidowanych zakładach  chemicznych. Mieści się tu galeria handlowa i kompleks niskich biurowców Bonarka for Business. Zetka też zatrzymywała się na tym kominie.
"Nowy" został zauważony 2 tygodnie temu przez Michała, znajomego "ptasiarza", który na tym terenie pracuje.
Pogoda dziś ponura , deszcz, ciemno, zdjęcia dokumentacyjne. Sokół siedział na wysokości najwyższego balkonika przeszło 2 godziny. Czesał piórka. Został tam jeszcze, gdy odchodziłam. Na pewno jest to ptak dorosły, zatem to nie młody wsiedlony w zeszłym roku w Skawinie.

 

 

 

 

 

 

24 stycznia sokół na kominie w Bonarce w słońcu.
W poniedziałek 24.01 wreszcie pojawiło się słońce. Taka była prognoza pogody, zatem przygotowałam się na wypad pod komin w Bonarce.
Przyjechałam  tuz po jedenastej. Sokola nigdzie nie dostrzegłam, ani na kominie, ani na słupie przekaźnikowym, ani na dachach., ani na gzymsach nad oknami. Gołębie spokojne. Tylko dwie pustułki, jedna z myszą w łapach.  Mrozik był, po półtorej godziny postanowiłam wracać.
Wstąpiłam jeszcze na chwilkę do galerii. Tam jest taki układ  terenu:  droga wewnętrzna, po jednej stronie galeria handlowa z bocznym wejściem , po drugiej centrum Bonarka for Business – kompleks biurowców, komin jest przy nich i tuż przy drodze.  Wyszłam z galerii i widzę – JEST!  Siedział w nietypowym miejscu, od zachodu i wygrzewał się w słoneczku.  A potem zaczął się spektakl czyszczenia piórek. Bardzo lubię to oglądać. Każde piórko trzeba przejechać dziobem. W każdym miejscu trzeba się podrapać, a przy tym nieprawdopodobne wygibasy. Pewnie nieraz obserwowaliście to na podglądzie.  Trwało to półtorej godziny.  Potem już tylko wygrzewał się w coraz bledszym zachodzącym słońcu.

 

 

 

 

 

 

c.d.n.

 

Udało mi się sfotografować jego łapy. Na 99% jest to bosy sokół. Może być nie wiadomo skąd. Może też być z lęgu na Wawelu z 2012 r. Wtedy nie udało się zaobrączkować  piskląt. 

 

 

 

Sokół został na kominie, a ja wróciłam do domu z postanowieniem, że muszę sobie kupić rękawiczki dla fotografów, takie z otwieranymi czubkami palców.

 

 

 

Wczoraj zamontowaliśmy gniazdo kominie w Krakowie (Bonarka). Robota krótka i łatwa bo do pracy zagoniłem dwóch giermków, za to ponad 800 km w samochodzie. Dziękujemy za pomoc i serdeczne przyjęcie Uli oraz wszystkim Krakowskim FF! Więcej napisze główna sprawczyni zamieszania - Ula.


 

Sukces w trzecim podejściu!
Pierwszy termin nie wypalił przez huragan, drugi termin też nie wypalił przez wojnę na Ukrainie. I wreszcie trzecie podejście zakończone sukcesem przy pięknej pogodzie z cichym szmerem wiatru i lekkim mrozem.
Pod komin przyjechałam 3 godziny wcześniej, by szukać sokoła. Nie znalazłam go, ani na niebie, ani na kominie, ani na maszcie. Czas oczekiwania umilał mi, pięknie śpiewając, mazurek. A potem kos. Przeleciał myszołów, dwie pustułki, jeszcze raz myszołów przeganiany przez wrony.

Godzina  14.15 przyjechali alpiniści w samochodzie pełnym sprzętu, ze skrzynką, która wcześniej była w Nowym Dworze? albo na Siekierkach?  Żwirek czekał na miejscu. Pierwszy raz widziałam taką akcję. I jestem pełna podziwu dla sprawności Kunia FF i jego dwóch kolegów!!! Ochrona B4B (skrót od Bonarka for Business) przygotowała i ogrodziła teren.  Komin stoi między budynkami biurowymi i galerią handlową, przechodzi pod nim mnóstwo ludzi, dlatego takie zabezpieczenie było konieczne. Sprawdzono dokumenty wspinaczy upoważniające do pracy na wysokościach, spisano protokół, uzgodniono zasady. Po tym Kuń mógł już dostać klucz do włazu zabezpieczającego drabinę na stumetrowy komin. 
I zaczęło się.  Godzina 15.27. Panowie porozumiewali się przez krótkofalówki.  Kuń „wbiegł” na pierwszą galeryjkę, za nim kolega „w pomarańczowym” (Maciej Górecki) i  zainstalowali stanowisko do wciągania. Gdy było gotowe kolega „w czarnym” (Karol Salamańczyk) przyczepił skrzynkę i worki ze żwirem.  Po wciągnięciu cennego ładunku na to I piętro, kolega – zamek  (może jest inna nazwa dla tej roli w zespole?) też wbiegł na I piętro. Sposób poruszania się, tempo przypinania asekuracji do szczebli drabiny, było tak imponujące, że nazywanie tego wchodzeniem byłoby wręcz niestosowne. Ten sam schemat powtórzył się między I i II piętrem i II i III. ) O godzinie 16.35 cała ekipa z ładunkiem znalazła się na trzeciej galeryjce pod szczytem komina, gdzie widywaliśmy sokoła. 
A ja w tym czasie chodziłam wokół komina, by z różnych stron podpatrzyć akcję i zrobić zdjęcia „nie pod światło”.
Montowanie skrzynki zajęło sporo czasu. Z dołu nie było widać, na czym to polegało. Wiem, że jest zamontowana bezpiecznie i dla sokołów, i dla ludzi, którzy przechodzą pod kominem. Zejście na dół, zamknięcie włazu, ostatni rzut oka na komin. Koniec  akcji godzina 17.12. Sokoła nie wypatrzyliśmy.

Teraz ruch należy do sokołów. Czekamy na nie, zapraszamy. I tęsknimy!

Bardzo dziękujemy  Kuniowi  i jego kolegom!  Jesteśmy Waszymi dłużnikami.  Dziękujemy Adminowi i FalcoFanom za wsparcie naszego pomysłu, za skrzynkę, za wszystkie rady.
A Zespołowi  B4B za życzliwość dla sokoła i pomoc podczas całej akcji. 



 

 

 

 

d.c.

 

 

 

 



 

d.c.

 

 

 

 

d.c.

 

 

 

 
 

d.c.
 

 

 
 

Sokół nie skorzystał z naszego zaproszenia, pod koniec marca odleciał. A w październiku przyleciał znów. Jestem pewna, że to ten sam. 19 października zauważył go Rafał Kudłacik z MTO.
25.10 pojechałam na Bonarkę. Z daleka zobaczyłam sylwetkę ptaka na kominie, to był samiec pustułki. Chodziłam w kółko wokół komina, dzięki uprzejmości administratora terenu wyjechałam nawet na dach sąsiedniego budynku. Pustułek nadal był pustułkiem. Było trochę ciemnawo, trzeba się było upewnić.
 

A po godzinie przyleciał SOKÓŁ. Pięknie pozował w słońcu, siedział nad naszą, a właściwie jego skrzynką.

 

Zrobiłam mnóstwo zdjęć, by porównać z zeszłorocznymi. Miło mi się zrobiło, gdy usłyszałam rozmowę panów z obsługi, że cieszą się, że przyleciał. Ja też się cieszę. To prawdopodobnie samica.
I marzenie, gdyby spiknęła się z naszym Skawińskim 5DC... On tu też zalatuje.